Szukając informacji o naszym najlepszym szachiście wszech czasów, jakim był Akiba Rubinstein, natrafiłem na bardzo ciekawą stronę – Chessmetrics.com.

Autor zgromadził imponującą bazę partii z uwzględnieniem wyników najstarszych, udokumentowanych rozgrywek. Następnie opracował swój własny sposób naliczania rankingu zawodników oraz oceny turniejowej (wszystkie formuły są szczegółowo wyjaśnione na stronie). W ten sposób możemy na przykład przekonać się, że Akiba Rubinstein był swego czasu na szczycie wirtualnej listy rankingowej z rankingiem 2789.

W mojej ocenie właśnie historyczne dane są największą wartością tej strony. Kto był na szczycie listy rankingowej w styczniu 1930 ? Odpowiedzi szukajmy tutaj:

http://www.chessmetrics.com

W październiku dosyć spore przetasowania w pierwszej dziesiątce rankingu elo. Ranking Carlsena powoli spada, co nie jest dziwne gdyż trudno ciągle wygrywać, a w jego przypadku nawet remis powoduje stratę rankingową. Caruana zyskał aż 43 punkty w ciągu miesiąca. Jest to w głównej mierze efekt jego fantastycznego/ historycznego wyniku z Sinquefiel Cup. Sporo stracili Aronian i Nakamura. Do grona graczy z rankingiem ponad 2800 powrócił Topałow. Griszczuk po raz kolejny zbliża się do tej bariery. Radosław Wojtaszek znowu poprawił swoja lokatę i jest obecnie numerem 18 na świecie. Czy na kolejnej liście będzie już z rankingiem powyżej 2750 ?.

We wrześniu szpica elo bez dużych zmian. Olimpiada w Tromso nie spowodowała większych zawirowań. Inaczej wygląda sytuacja na liście LIVE, gdzie na półmetku Sinquefield Cup Caruana zamienił się miejscami z Aronianem. Do końca września, a nawet do 6-go września, sporo się jeszcze może zmienić. Jedyny Polak w pierwszej setce – Radosław Wojtaszek, poprawił swoja lokatę i jest obecnie numerem 20 na świecie. Przekraczając barierę 2750 punktów, do grona Super GM dołączył Ding Liren z Chin – 2754 elo.

13 sierpnia 2014 Judit Polgar, na łamach NY Times ogłosiła koniec swojej profesjonalnej kariery szachowej. Odejście od profesjonalnych szachów obwieściła podczas Olimpiady Szachowej w Tromso, gdzie grając w drużynie męskiej, wywalczyła wraz z kolegami srebrny medal.

Przypomina mi to pożegnanie z szachami Garriego Kasparowa. Mniej więcej w podobnym wieku, oboje ostatnią swoją partię przegrali. W momencie zakończenia kariery, od wielu lat zajmowali 1-sze miejsca na listach rankingowych. W obu przypadkach wydawało się, że ich hegemonia powoli się kończy. Kasparow miał na horyzoncie walkę z Magnusem Carlsenem, z kolei Polgar miała przed sobą widmo konfrontacji z Hou Yifan. Myślę jednak, że o ile Carlsen byłby dla Garriego poważnym wyzwaniem o tyle Hou Yifan do klasy Judit Polgar brakuje jeszcze sporo. Wielcy mistrzowie wiedzą kiedy odejść i wiedzą, że nie wolno wracać.

Wielu uważa, że Kasparow był największym szachistą w dotychczasowej historii tej dyscypliny. Można z tym twierdzeniem polemizować, chociażby przypominając Roberta Fishera. W przypadku Judit Polgar sytuacja jest oczywista. Była najlepsza i niepowtarzalna. Nie prędko inna szachistka zbliży się do jej poziomu sportowego, osiągnięć i klasy.

Przy okazji 37 urodzin Moro (ur. 18 lipca 1977), przypominam turniej Melody Amber. Był to turniej sponsorowany przez holenderskiego biznesmena i szachistę Joopa van Oosteroma, rozgrywany w latach 1992 – 2011 (20 edycji). Turniej ten miał interesującą formułę, mianowicie: uczestnicy grali po 2 partie dziennie, pierwsza w szachy szybkie, a rewanżowa w szachy szybkie na ślepo (na komputerze wyświetlona była szachownica bez bierek z zaznaczonym ostatnim ruchem przeciwnika).

Ta formuła była idealna dla Alexa Moroziewicza, który mógł puścić wodze fantazji i rozegrać wiele fantastycznych partii, często ożywiając stare, zapomniane otwarcia. Moro wygrał generalną klasyfikację (rapid + blindfold) 3 krotnie. Nieprawdopodobnego wyczynu dokonał w roku 2006, gdzie w sekcji gry na ślepo zdemolował rywali uzyskując wynik 9.5/11.

Poniższa tabela zastępuje 1000 słów.